Ο Δημήτρης Αχνούλας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Νέα Κερασούντα της Πρέβεζας από γονείς Σαρακατσάνους. Τα βιώματα και τα ακούσματά του από πολύ νωρίς διαγράφουν μία έφεση στο δημοτικό τραγούδι και η φωνή του την προσυπογράφουν. Για πολλούς λόγους, μεταξύ άλλων,  η κοινωνική αντίληψη του μουσικού που δεν θεωρούταν να είναι επάγγελμα, αλλά και ο αγώνας του βιοπορισμού, τον κρατούν μακριά από την αφοσίωση με το δημοτικό τραγούδι. Παρόλα αυτά, η αφορμή ήρθε, στάθηκε, και έμεινε.

Το έτος 1974 αποτέλεσε το εφαλτήριο για την επαγγελματική του ενασχόληση με το τραγούδι. Τότε, σε ένα καφενείο, ο οργανοπαίκτης κλαρίνου Λουκάς Τζώκας, ο «δεύτερος πατέρας» του, όπως ο ίδιος ο Αχνούλας λέει, διακρίνει το ταλέντο του. Από εκείνη τη στιγμή και για αρκετά χρόνια έπειτα τον συμπεριλαμβάνει στην ορχήστρα του και του δίνει βήμα να τραγουδήσει. Από τότε μέχρι σήμερα, έχει εμφανιστεί σε αρκετά κέντρα διασκέδασης, έχοντας γευτεί τη νυχτερινή Αθήνα του ’80, που λειτουργούσαν περίπου 100 νυχτερινά κέντρα που απασχολούσαν 700 μουσικούς και άλλους τόσους τραγουδιστές. Μαθήτευσε το τραγούδι και τη δουλειά δίπλα σε πολλά και με μεγάλα ονόματα του Δημοτικού Τραγουδιού. Έχει περιοδεύσει σε διάφορες χώρες (Γερμάνια, Βέλγιο, Σουηδία, Αυστραλία, Αλβανία κ.α) και το όνομά του συγκαταλέγεται σε πολλά τεκμήρια δισκογραφίας.

Έχουμε την χαρά και την τιμή να «συναντούμε ψηφιακά» τον τραγουδιστή Δημήτρη Αχνούλα, στα σαράντα – και πλέον -  χρόνια πορείας του και τον ρωτούμε για το «πως ήταν», «πως είναι» και «πως προβλέπει ότι θα είναι» τα πράγματα στο επάγγελμα του μουσικού «την επόμενη μέρα».

Ακούστε εδώ όλη τη συνέντευξη.

Πριν ακούστε το νέο podcast, μάθετε περισσότερα για την εμπειρία του Δημήτρη Αχνούλα, μέσα από λέξεις και εικόνες, στο προφίλ του στο αντέτι, εδώ.

Κ. Δημήτρη, καλωσορίσατε στο αντέτι! «Κουβαλάτε» 40 χρόνια πορείας στο δημοτικό τραγούδι. Τι γεύση έχει αυτή η εμπειρία σήμερα;

-Δ.Α.: Γεια σας! Στη μέχρι τώρα πορεία μου, τη σαραντάχρονη και πλέον, η γεύση της εμπειρίας όλα αυτά τα χρόνια ήταν πολύ γλυκιά, πράγμα που δεν περίμενα ούτε εγώ στη σταδιοδρομία μου. Χρόνια με τα χρόνια όμως, σιγά σιγά, ειδικά μετά την κρίση, άρχισε να πικραίνει και φτάσαμε στο τελευταίο δεκαπεντάμηνο, που πλέον δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει…με όλα αυτά που ακούμε και βλέπουμε. Ας μείνουμε αισιόδοξοι ελπίζοντας ότι τα πράγματα θα είναι καλύτερα – βέβαια δε θα είναι όπως πριν.  Θα το δούμε…

Ακούστε εδώ όλη τη συνέντευξη.

Έχετε συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα στις περίφημες σκηνές της Αθήνας τις δεκαετίες που το δημοτικό τραγούδι ήταν μέρος της νυχτερινής διασκέδασης; Πως ήταν τα πράγματα τότε;

-Δ.Α.: Ναι, όντως έχω συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του δημοτικού τραγουδιού, με ανθρώπους «σεβαστικούς»  που πάντα με ορμήνευαν, έπαιρνα πράγματα από τον τρόπο ερμηνεία τους για να κάνω το δικό μου τρόπο ερμηνείας. Για μένα ήταν – τι να πω – μεγάλο σχολείο! Ειδικά τα κέντρα διασκεδάσεως για τον κάθε μουσικό είναι σχολείο.

Ποια είναι η μεγαλύτερη διαφορά από τη διασκέδαση τότε με αυτήν σήμερα;

-Δ.Α.: Η διαφορά του τότε με του τώρα μπορώ να πω ότι είναι αρκετή, γιατί εκείνο τον καιρό το γλέντι γινόταν με τις παρέες, «παρεΐστικο[Α1] », δηλαδή έπαιρνε την παρέα του ο καθένας, πήγαινε στο κέντρο, στο πανηγύρι, έκανε παραγγελία το τραγούδι που ήθελε, πλήρωνε το συγκρότημα και χόρευε το τραγούδι της αρεσκείας του. Όταν όμως ο χορός έγινε ελεύθερος και η πίστα ελεύθερη, σηκωνόντουσαν όλοι, έβλεπες πενήντα, εκατό, διακόσια άτομα στην πίστα. Αυτό, δεν νομίζω ότι είναι γλέντι. Αυτό συνεχίζεται ως και σήμερα. Για αυτό αρκετά έως πάρα πολλά τραγούδια δεν ακούγονται σήμερα και αφού αυτά δεν ακούγονται, ξεχνιούνται, γιατί δεν το χορεύει ο παππούς, δεν το χορεύει η γιαγιά, τέλος πάντων αυτός που θέλει να το ακούσει. Αυτή είναι η διαφορά και πιστεύω ότι  έχουμε χάσει πάρα πολλά τραγούδια και πάρα πολλούς χορούς. Διαφορετικά χρόνια, διαφορετικός τρόπος διασκέδασης, τώρα όλα αυτά τα πράγματα αρχίζουν σιγά σιγά και τείνουν…να εξαφανιστούν (;) Θα το δούμε…

Υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που ασχολούνται πια με την παράδοση και σπουδάζουν τη μουσική, δουλεύοντας πάνω στην παραδοσιακή μουσική. Έχοντας αυτά τα χρόνια εμπειρίας, εσείς, τι προβλέπετε για τα επόμενα χρόνια στο χώρο του επαγγέλματος;

-Δ.Α.:  Όντως υπάρχουν πολλά παιδιά στον χώρο της δημοτικής παράδοσης, έχουν κάνει τις σπουδές τους τα παιδιά και μπράβο τους! Αλλά… δεν ξέρω κατά πόσο η δημοτική παράδοση θα μπορέσει να συνεχίσει για να τα στηρίζει, γιατί απ’ ότι βλέπουμε…κάπου το πάνε αυτοί οι κυβερνώντες με την δημοτική παράδοση και γενικά με το επάγγελμα το δικό μας. Για να αποκτήσουν τα παιδιά τις εμπειρίες τους, ή θα πρέπει να εξασκήσουν το επάγγελμά τους στα ωδεία, ή να ανοίξει η δουλειά και να πάμε στα πανηγύρια, στους γάμους, στην καθημερινότητά μας. Αυτό τουλάχιστον θα τους δώσει την εμπειρία και τα κατάλληλα εφόδια για να συνεχίσουν. Το βλέπω δύσκολο, αλλά ας είμαστε αισιόδοξοι.

Ακούστε εδώ όλη τη συνέντευξη.

Ποια είναι η γνώμη σας για την τάση ψηφιοποίησης όλων γύρω μας; Εσάς, ως τραγουδιστή που ερμηνεύετε τραγούδια, κυκλοφορείτε με συνεργάτες σας νέα τραγούδια, πως σας επηρεάζει αυτή η αλλαγή; Σας φοβίζει αυτή η νέα εποχή;

-Δ.Α.: Εκείνα τα χρόνια υπήρχε η κασέτα, μετέπειτα ήρθε το CDπου μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε τα τραγούδια μας. Τώρα, έχουν αρχίσει να γίνονται όλα ψηφιακά πλέον στη ζωή μας και θέλοντας και μη κι εμείς με τα τραγούδια μας… θα γίνουν όλα ψηφιακά. Εγώ θα προτιμούσα βέβαια την κασέτα και το CD, γιατί έχει άλλη χάρη παίρνοντας εκείνον τον καιρό ένα CD, μία κασέτα, την οποία πολλές φορές την χαρίζαμε εμείς οι καλλιτέχνες στον πελάτη… Υπήρχε άλλο δέσιμο. Τώρα, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο και υποχρεωτικά θα πάμε στην ψηφιοποίηση. Εντάξει, από τη μία είναι καλό γιατί τα τραγούδια μας ακούγονται πέραν της Ελλάδος, πέραν της περιοχής μας, μπορεί να ακουστούν στην Αμερική, σε όλον τον κόσμο… , Αυστραλία, από την άλλη δεν ξέρω κατά πόσο όλες οι ηλικίες μπορούνε να ακούσουν τα τραγούδια μας, γιατί δε ξέρω κατά πόσο υπάρχουν οι γνώσεις να μπει ο καθένας και να αναζητήσει το τραγούδι. Τώρα, όσον αφορά τα δικά μου τραγούδια, τα οποία είναι για να κυκλοφορήσουν σε λίγο καιρό, θέλοντας και μη θα γίνουν ψηφιακά, θα ανεβούν στο YouTubeκαι σε κάποιες άλλες πλατφόρμες, που θα μπορούμε να τα αναζητήσουμε για να τα ακούσουμε.  

Οι μουσικοί τελικά, συνεργάζονται μεταξύ τους;  Ή κυρίως ανταγωνίζονται; Υπάρχει κάτι που καλό θα ήταν να αλλάξει στη «νοοτροπία» του μουσικού -  επαγγελματία; Ακούστε εδώ όλη τη συνέντευξη.

-Δ.Α.: Οι συνεργασίες μεταξύ των μουσικών υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα γιατί χωρίς τη συνεργασία δε βγαίνει το αποτέλεσμα. Εκείνα τα χρόνια υπήρχαν βέβαια, κάποια συγκροτήματα που ήταν μόνιμα, δούλευαν μεταξύ τους, δεν έμπαινε κάποιος άλλος ανάμεσά τους. Στην πορεία, με τον «ελεύθερο χορό» που ήρθε αργότερα, αυτά τα συγκροτήματα διαλύθηκαν με την έννοια ότι ο κάθε ένας μουσικός έκανε σόλο καριέρα, πήγαινε με τον «Α» ή τον «Β» μουσικό, για να κάνει τη δουλειά. Από κει και πέρα τώρα, οι συνεργασίες υπάρχουν, αλλά δεν υπάρχει κάτι μόνιμο, πλην μερικών εξαιρέσεων. Τώρα, η νοοτροπία, πιστεύω εγώ, που πρέπει να αλλάξει, είναι ότι, πρέπει ο καθένας να κάνει σωστά τη δουλειά του και να κλείνει τα αυτιά του, να μην ακούει τα διάφορα ή να τα ακούει και να τα κρατάει μέσα του, να μην τα βγάζει γιατί αυτό μόνο κάνει.

Θυμάστε κάποια στιγμή από τη μέχρι τώρα πορεία, που αναπολώντας την, σας γεννώνται ακόμα έντονα συναισθήματα;

-Δ.Α.: Οι στιγμές…όλα αυτά τα χρόνια…που έχω ζήσει μπορώ να πω ότι είναι πάρα πολλές, αλλά θα σταθώ μόνο στη στιγμή που έβλεπες τον παππού ή τη γιαγιά να ανεβαίνει στην πίστα και να σου λέει: «Παιδί μου, πες μου το τάδε τραγούδι για τον γιο μου που είναι στην ξενιτιά και έχω να τον δω δύο ή τρία χρόνια». Εκεί, όσο δυνατός και ψύχραιμος να είσαι, δεν μπορείς να αντέξεις, είναι κάποια πράγματα χαραγμένα στη μνήμη σου. Ήταν διαφορετικά τα συναισθήματα εκείνης της εποχής γιατί ο κάθε ένας έκανε παραγγελιά το τραγούδι του, είχε τον πόνο του, τη χαρά του, τη λύπη του και ήθελε να το ακούσει, πράγμα που σήμερα δε μπορεί να το κάνει γιατί ο κάθε καλλιτέχνης κάνει το πρόγραμμά του, έχει το ρεπερτόριό του και δεν μπορεί να κάνει – να το πω χάρη – να πει σε κάποιον ένα τραγούδι. Γι΄αυτό και βλέπουμε ότι έχει σταματήσει ο παππούς, η γιαγιά και πάρα πολλοί ακόμα να μπαίνουν, στον χορό και να βγαίνουν και στο πανηγύρι ακόμα.

Πείτε μας δυο λόγια τώρα για τα νέα τραγούδια που κυκλοφορείτε.

-Δ.Α.: Τα νέα μου τραγούδια που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2020, τον καιρό της καραντίνας δηλαδή, είναι το «Σήμερα παντρευόμαστε» σε μουσική και στίχους του Νίκου Αθανασίου και στο κλαρίνο είναι ο Θωμάς ο Χαλιγιάννης, ο βαφτισιμιός μου. Το δεύτερο τραγούδι που κυκλοφόρησε το 2020 ήταν «Δημοτική παράδοση» σε στίχους και μουσική του Κώστα του Σαγάνη. Κλαρίνο παίζει ο Κώστας ο Κάκος. Πρόσφατα, το 2021, κυκλοφόρησε ένα τραγούδι με τίτλο «Για τη γλυκειά μας Ήπειρο», οι στίχοι είναι δικοί μου και η μουσική είναι του Ορέστη Βενέτη, στο κλαρίνο ο Πετράκης ο Χαλκιάς. Σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσουν άλλα πέντε τραγούδια καινούργια σε μουσικές και στίχους διαφόρων φίλων και στιχουργών, μουσικών. Θα σας ενημερώσω όταν είναι έτοιμα να τα ακούσετε, πάντα η κριτική σας με βοηθάει να γίνομαι καλύτερος.  

Ακούστε εδώ όλη τη συνέντευξη.

Τέλος, τι βλέπετε να συμβαίνει στο επάγγελμα μετά την πανδημία;

-Δ.Α.: Τώρα μάλλον μου βάζετε δύσκολα για να σας απαντήσω. Τι βλέπω θα γίνει με το επάγγελμά μου μετά την πανδημία; Τι μπορεί να υπάρχει; Από τη στιγμή που δεν ξέρουμε τι θα υπάρξει γιατί έχουμε μπλέξει με κόσμο που δε μας δίνει τουλάχιστον μια απάντηση, έστω κάτι! Να δούμε τί γίνεται, είμαστε αβέβαιοι… δε ξέρουμε τι θα γίνει. Να πω είμαι απαισιόδοξος, να πως είμαι αισιόδοξος; Δεν ξέρω τι να πω. Πάντως, ό,τι και να γίνει, όπως ήταν πριν δεκαπέντε μήνες, δηλαδή όπως ήταν το ’19, δεν υπάρχει περίπτωση. Από κει και πέρα, θα δούμε…θα τα ξαναπούμε και έχει ο Θεός!  

Κ. Δημήτρη, σας ευχαριστούμε θερμά για το χρόνο και τη συζήτηση. Καλή αντάμωση!

-Δ.Α.: Θέλω και εγώ από την πλευρά μου να σας ευχαριστήσω θερμά για τη συνέντευξη, σας εύχομαι ό,τι καλύτερο, να έχουμε υγεία, να έχουμε αγάπη μέσα μας για το συνάνθρωπο, για τον συνάδελφο, για τον μουσικό, για όλο τον κόσμο. Εις το επανιδείν! Να είστε πάντα καλά!